eigenlijk is het best wel bijzonder als je niets hebt

Onze Montessorischool geeft de zaakvakken via projectonderwijs. Onderwijs waar Daniël altijd enorm van heeft geprofiteerd en waar Simeon ontzettend van geniet. In Daniël zijn jaren wist ik precies wanneer welk onderwerp aan bod kwam en wat dan de leerdoelen waren. Nu hoor ik af en toe van Simeon waar het over gaat en welke opdrachten ze moeten doen. Deze periode leren ze over technologie en robotisering.
TEKST Silvie Warmerdam
Omdat Simeon meer van de aardrijkskundige onderwerpen is, had ik er verder niet zoveel aandacht aan besteed. Maar gisterenavond in de auto begon hij opeens te vertellen.
‘We doen een opdracht over mensen met een lichamelijke beperking. We hebben in de klas ‘Je zal het maar hebben’ gekeken en nu verzinnen we in een groepje dingen waarmee mensen die of geen armen hebben, of heel veel hoofdpijn, mee geholpen zijn.’
Nieuwsgierig vraag ik door over de dingen die ze dan verzinnen anders dan elektrische hulpmiddelen, maar Simeon is niet zo geïnteresseerd in die vraag. Hij zit helemaal vol met de verhalen van de hoofdpersonen uit het TV-programma.
Over die man met het enorm scheve gezicht, over het meisje dat elke nacht helse pijnen heeft, de jongen in de rolstoel die steeds minder kan.‘Weet je mam, ze zijn helemaal niet zielig. Ze doen gewone leuke dingen. Die man met korte armen en benen is gek op trucks. En hij heeft een aangepaste auto. Een kleine auto die hij blauw heeft geverfd en zijn smurfmobiel noemt.’
Achter me in de auto moet Simeon weer lachen als hij er aan terug denkt.
Natuurlijk leg ik de link naar Daniël: ‘Je broer is toch ook niet zielig?’
‘Nee, die is gewoon vervelend, vooral ’s ochtends als hij een ochtendhumeur heeft’, haalt Siem zijn schouders op en begint over zorgrobots en robots die op hondjes lijken en mensen die eenzaam zijn helpen. We bediscussiëren of dat een goed idee is of dat contact met mensen niet toch leuker is.
‘Eigenlijk is het best wel bijzonder als je niets hebt en gewoon bent,’ sluit hij het gesprek af als we het parkeerterrein van het zwembad opdraaien.
In stilte pink ik een traan weg. Nog een klein half jaartje en dan moet ook Simeon deze heerlijke school, waar ze zo’n mooie draai kunnen geven aan een op zich saai onderwerp, verlaten.
Lees ook dat ik me zorgen maak over een toekomst waarin een robot Daniël zijn maatje zou zijn
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.