en dan moet Hester verhuizen

Het duurt een paar minuten voordat de medewerkster in haar geel-blauwe bedrijfskleding klaar is met de klant voor mij. Ondertussen kijk ik de afdeling rond naar de talloze elementen waaruit nieuwe kasten samengesteld kunnen worden. De losse kastendelen van verschillende formaten, lades, deurtjes, kleurtjes, handgreepjes en andere accessoires. Eindeloze variaties, eindeloze mogelijkheden, roept het me allemaal toe.

TEKST Merel Olden

Nu is de medewerkster klaar en kijkt naar mij. Ze lacht vriendelijk. Op haar naamplaatje staat dat ze Shirley heet. ‘Mijn zus gaat binnenkort verhuizen en mijn ouders hebben via jullie website twee kasten samengesteld voor haar’, leg ik uit en laat haar de papieren ontwerpen en de plattegrond van de nieuwe kamer zien die ik heb meegenomen. ‘Ik kom de ontwerpen bekijken en bespreken, eventueel nog aanpassen en de levering en montage regelen’. Shirley knikt begrijpend en tikt het nummer van het ontwerp dat ik haar laat zien in op de computer. Er verschijnt een foutmelding. We zuchten allebei.

Nog maar eens op een andere computer. De kast verschijnt nu gelukkig wel op het scherm. We zijn allebei opgelucht. Shirley bekijkt het ontwerp kritisch. Ze wijst naar de kledingroede bovenin de kast. ’Kan je zus daar wel bij?’ vraagt ze. Het is fijn om te merken dat ze de juiste inschatting maakt dat mijn zus een beperking heeft. Onrealistisch om te verwachten dat ze weet wat die beperking inhoudt. ‘Ze pakt haar kleding nooit zelf. Haar begeleiders kunnen daar wel bij’, zeg ik daarom vriendelijk.

De binnenzijde van de kast is helemaal naar wens en we bekijken nu de buitenzijde. ‘Vindt ze de verhuizing spannend?’ vraagt Shirley. Het is lief dat ze zo rustig de tijd neemt en me deze vraag stelt, want er staan ondertussen al drie andere klanten op haar te wachten. Ik overweeg te liegen, gewoon voor de gezelligheid. Maar ik geloof niet in liegen en zeg het maar gewoon zoals het is: ‘Ik denk niet dat ze beseft dat ze gaat verhuizen.’ Gelukkig voelt Shirley aan dat dit niet het moment is om verder te vragen. Ze knikt begrijpend. ‘Die deuren zitten niet meer in het assortiment’, zegt ze tactvol.

Voor de lage kast stuurt ze me door naar een andere afdeling. Ook daar een vriendelijke medewerkster, Marjon genaamd, volgens haar naamkaartje. Ook hier weer een oprechte vraag over Hester. ‘Heeft je zus de kleuren zelf gekozen?’ Weer een confronterend antwoord om te geven: ‘Nee, dat snapt ze helaas niet meer.’ Marjon bloost een beetje en vraagt niet meer verder. Ze stuurt me met het tweede ontwerp terug naar Shirley om de levering en montage te regelen.

Drie kwartier later sta ik opgelucht maar bekaf weer buiten. Mijn werkdag moet dan nog beginnen. Voor sommige mensen is een ochtendje IKEA een ontspannen uitstapje, bedenk ik verbijsterd. Niet voor mij. Teveel keuzes, teveel prikkels, te lang wachten. Zoveel liever had ik deze morgen op mijn schilderclubje doorgebracht. Maar Hesters wooninitiatief gaat volgende maand al verhuizen naar een andere geschiktere locatie en ik moet nu van alles voor haar regelen. Ik heb weinig te kiezen.

Maar nog altijd zoveel meer dan Hester zelf. Want terwijl haar hersenen hun greep op de werkelijkheid steeds verder verliezen, terwijl haar geest rond dwaalt op zoek naar houvast, geen nieuwe informatie meer opneemt, krijgt ze over een maand, zomaar uit het niets, een hele nieuwe omgeving voor de kiezen. Verliest ze haar oude thuis. Hoe dat zal gaan, of dat wel zal gaan, daar maak ik me grote zorgen over.

Daar wil ik zo min mogelijk over na te denken, terwijl ik probeer de leukste kast en het mooiste gordijn voor haar uit te kiezen.

Lees ook: Verhuizen is niet altijd een vrije keuze, zeker als het ook nog eens een aangepast huis moet worden, dan doet dat pijn.

Lotje&co is er ook voor alle brussen, groot en klein. Steun je ons met een donatie?